ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ
Η πτώση της Πόλης έφερε σε βάθος χρόνου όλα τα δεινά στον Ελληνισμό και ποντιακό ελληνισμό της Πατρίδος μας.
Η αρχή της καταστροφής το 1453 πέφτει η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων. Μετά 8 χρόνια το 1461 έγινε η άλωση της Τραπεζούντας, οπότε και άρχισε η χειρότερη καταστροφική περίοδος του Ελληνισμού του Πόντου .
Με την πτώση της Τραπεζούντας το 1461 άρχισε η φυγή των χριστιανικών πληθυσμών από τα παράλια του Πόντου. Ένα μέρος τους έφυγε προς την νότια Ρωσία όπου και άρχισε σιγά-σιγά να ενσωματώνεται, άλλο ένα κομμάτι πήγε στην Κωνσταντινούπολη της οποίας ο πληθυσμός είχε ελαττωθεί μετά τις σφαγές και λεηλασίες των Τούρκων. Ένα τρίτο κομμάτι κατευθύνθηκε προς τις ορεινές περιοχές όπου μακριά από το βλέμμα του κατακτητή, ίδρυσαν νέους ορεινούς οικισμούς όπου έζησαν με δυσκολίες και αντιξοότητες αλλά μακριά από την άμεση καταπίεση του Τούρκου δυνάστη, μα όχι για πολύ.
Πολλοί, βίαια εξισλαμίστηκαν και αλλαξοπίστησαν για να γλιτώσουν ζωές οικογένειες και περιουσίες. Μετά από μια μικρή ευημερία, το 1700 με την εμφάνιση των “ντερεμπέηδων”(αξιωματούχοι της οθωμανικής διοίκησης, τοπικοί ηγεμόνες) η κατάσταση έγινε ακόμη ποιο άγρια και έτσι ξεκίνησε ένα νέο κύμα φυγής προς τη Ρωσία ενώ παράλληλα συνεχιζόταν ο εξισλαμισμός των χριστιανών.
Μετά από πιέσεις των ευρωπαϊκών χριστιανικών δυνάμεων αναγκάστηκε η Τουρκία να κηρύξει την ανεξιθρησκία, έτσι άρχισε να παρατηρείται ομαδική επιστροφή κρυφοχριστιανών στην αληθινή τους πίστη, το χριστιανισμό. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε τον τουρκικό φανατισμό και το 1856 υπαναχωρεί στο θέμα της ανεξιθρησκίας με αποτέλεσμα οι κρυφοχριστιανοί που φανερώθηκαν να μην αναγνωριστούν σαν Έλληνες αλλά σαν “τενεσούρ”, δηλαδή σαν αρνησίθρησκοι Τούρκοι μουσουλμάνοι. Στα χρόνια που έρχονται υπάρχει μια σχετική ηρεμία και ανάπτυξη χάριν ενός σουλτανικού διατάγματος για ισότητα, ισονομία και ελευθερία συνείδησης μέχρι το 1908.
Α’ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Το 1908 οι Νεότουρκοι(Μουσταφά Κεμάλ πασάς) με το κίνημα τους, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη επικράτησαν έναντι του Σουλτάνου, ανακηρύσσοντας το σύνταγμα της Τουρκίας που κήρυττε ισότητα, ελευθερία δικαιοσύνη μα στην πραγματικότητα άρχισε η χειρότερη περίοδος για τους χριστιανικούς λαούς της οθωμανικής επικράτειας. Το σύνθημά τους ήταν “η Τουρκία στους Τούρκους”. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί εχθρότητα και τον πόλεμο κατά της Τουρκίας από τα γειτονικά κράτη Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο.
Έτσι άρχισε ο Α’ βαλκανικός πόλεμος τον Οκτώβριο του 1912 και τον ελληνικό στρατό να σημειώνει μεγάλες νίκες απελευθερώνοντας ελληνικά εδάφη. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε με την έκρηξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) Η Τουρκία επωφελούμενη της εμπλοκής των ευρωπαϊκών χωρών στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο με σύμμαχο την Γερμανία και με τις ευλογίες της και την βοήθεια που τους προσέφερε εκπονεί για μια ακόμη φορά σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής. Το ελληνικό κράτος απασχολημένο με το “Κρητικό Ζήτημα” δεν είχε την διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Η Τουρκία παίρνει μέρος στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της τριπλής συμμαχίας (Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας, Ιταλίας). Μετά την νίκη της ΑΝΤΑΝΤ(Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) ηττημένη σύρεται στη συνθήκη των Σεβρών(10 Αυγούστου 1919) η Τουρκία κατακερματιζόταν. Ιδρυόταν το κράτος της Μεγάλης Αρμενίας, τα αραβικά κράτη Συρίας, Ιράκ, Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας και Παλαιστίνης. Στην Ελλάδα δινόταν η Σμύρνη με Ίμβρο, Τένεδο και τα Μικρασιατικά παράλια ενώ ευνοούνταν και η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στον Πόντο. Μπροστά στον κατακερματισμό της Τουρκίας ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς κάνει ανταρσία επειδή θεωρεί ταπεινωτική την συμφωνία και δημιουργεί ανεξάρτητη κυβέρνηση στις 28 Σεπτεμβρίου 1919. Έτσι άρχισε η χειρότερη και επώδυνη περίοδος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου.
Mε πρόσχημα τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού και Αρμενικού πληθυσμού περίπου στις 500.000 οι μισοί Έλληνες και ηλικία από 20 έως 50 ετών στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας». Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες. Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν στα βουνά δημιουργώντας το λεγόμενο ξακουστό αντάρτικο.
Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους, για να εξολοθρεύσουν τους Έλληνες πόντιους. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει την πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Ότι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Μουσταφά Κεμάλ πασά σε 5 χρόνια.
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ
Το 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος (ο εκ των νικητών του Α παγκοσμίου πολέμου) και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη των συμμάχων του διέταξαν την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία για να προστατευτεί ο Ελληνικός πληθυσμός από την τουρκική εθνοκάθαρση καθώς και την ολοκλήρωση της επανάκτησης εδαφών και πληθυσμών από την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία και την επιβολή της συνθήκης των Σεβρών.
Μεγάλες νίκες, ο στρατός φτάνει μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό, προ των πυλών της Άγκυρας όμως η στάση των “συμμάχων”(Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί και Ρώσοι.)(Οι μπολσεβίκοι μας τιμώρησαν επειδή ο ελληνικός στρατός πολέμησε στην Ουκρανία στο πλευρό του τσαρικού στρατού) βοηθούν με οπλισμό και χρήματα τον Μουσταφά Κεμάλ πασά(Ατατούρκ) όπως επίσης οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, επέφεραν τα κακά αποτελέσματα.
Οι επιχειρήσεις αν και ξεκίνησαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, συνεχίστηκαν από τον Δημήτριο Γούναρη, αφού το κόμμα του Βενιζέλου έχασε τις εκλογές, λόγω εκλογικού νόμου και σύσσωμης αντιπολίτευσης, να ρίξουν τον Βενιζέλο. Ο Γούναρης έκανε στρατηγούς του Ελληνικού στρατού, άσχετους και άπειρους μοναρχιστές με την επαναφορά του Βασιλιά Κωνσταντίνου να έχει τον πλήρη έλεγχο των στρατευμάτων στη Σμύρνη. Οι ελληνικές δυνάμεις είχαν μία αποστολή. Να νικήσουν τον στρατό του Μουσταφά Κεμάλ πασά και να τον αναγκάσουν σε διαπραγματεύσεις.
Η Ελληνική κυβέρνηση αψηφώντας τις απειλές Γαλλίας, Ιταλίας για ρήξη σχέσεων στην επαναφορά του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου στην εξουσία είχε σαν αποτέλεσμα την αποχώρηση από σημαντικά εδάφη που κατείχαν στην Μικρά Ασία και την ουδετερότητα από οικονομική και υλική βοήθεια. Οι Βρετανοί, αν και ήταν με το μέρος της Ελλάδος, (για δικά τους συμφέροντα) αρνήθηκαν να συνεχίσουν την στρατιωτική στήριξη, για να μην προκαλέσουν την Γαλλική κυβέρνηση.
Η αλαζονεία του Κωνσταντίνου να προχωρήσει περισσότερο και η μεγάλη ανάπτυξη των Ελληνικών γραμμών που εκτείνονταν σε μία τεράστια απόσταση χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη αλληλοκάλυψη των τμημάτων, η εξάντληση των στρατιωτών από την πολύμηνη παραμονή τους σε κατάσταση εκστρατείας, ο ελληνικός διχασμός και οι άπειροι στρατηγοί υπό τον Κωνσταντίνο μετατρέπουν το στρατό σε άτακτη υποχώρηση και διάλυση του με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνικό χριστιανισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου.
Στις 27 Αυγούστου του 1922, και αφού οι Ιταλοί είχαν εκκενώσει την Έφεσσο, ο τουρκικός στρατός υπό την ηγεσία του Κεμάλ κατέλαβε την Σμύρνη, σφάζοντας τον ελληνικό και αρμενικό πληθυσμό και πυρπολώντας την ελληνική και αρμενική συνοικία.
Οι ελληνικές και αρμενικές συνοικίες της Σμύρνης παραδόθηκαν στις φλόγες, ενώ οι κάτοικοί τους αναζητούσαν απεγνωσμένα τρόπο διαφυγής προς το Αιγαίο, κάτω από τα αδιάφορα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) βλέμματα των πληρωμάτων των συμμαχικών πλοίων τα οποία τηρούσαν στάση αυστηρής ουδετερότητας (όπως είχαν διαταχθεί) μπροστά στη σφαγή, ενώ καταγράφηκαν και περιπτώσεις όπου οι άνδρες των πληρωμάτων χτυπούσαν τα χέρια των κυνηγημένων χριστιανών που προσπαθούσαν να ανεβούν στα καταστρώματα για να σωθούν. Γέμισε η θάλασσα πτώματα.
Έτσι για μια ακόμη φορά ένα μεγάλο κομμάτι του Πόντου προσπαθεί να σωθεί προς τα μέρη της νότιας Ρωσίας Βατούμ, Σοχούμ αλλά και προς ορεινές περιοχές. Η Ελλάδα εγκαταλειμμένη από τους συμμάχους σύρετε με όρους ήττας στην συνθήκη της Λωζάννης στην Ελβετία(24/7/1923) και την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Στον Πόντο η γενοκτονία στοίχισε πάνω από 353.000 ζωές Ελλήνων Ποντίων. Συνολικά 1.500.000 Έλληνες περίπου , έφυγαν ως πρόσφυγες από την Θράκη,, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Ιωνία, και ήρθαν στην Ελλάδα.. Και από Ελλάδα έφυγαν 460.000 μουσουλμάνοι Έλληνες υπήκοοι.
Η ανταλλαγή έγινε με βάση το θρήσκευμα και γι΄αυτό και δεν ανταλλάχθηκαν πολλοί Έλληνες του Πόντου που εξισλαμίστηκαν βίαια και παραμένουν μέχρι σήμερα στις περιοχές, όπως επίσης και πολλοί κρυφοχριστιανοί και τουρκόφωνοι Πόντιοι. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, που ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918 των Πριγκηπονήσων και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Στην πορεία η Τουρκία με διάφορους τρόπους εκδιώκει και από αυτά τα μέρη τους εναπομείναντες Έλληνες όπως τα επεισόδια του 1955, 1964, 1974. Σήμερα στην Πόλη κατοικούν περίπου 2.000 άνθρωποι και στα νησιά ελάχιστοι γέροντες, ενώ κατά διαστήματα παράνομα και παράλογα κάνει λόγω για μειονότητες στην Θράκη.
ΜΙΚΡΟ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Ένα άλλο τραγικό κομμάτι της ιστορίας των ποντίων είναι η ζωή στην Ρωσία επί εποχής Στάλιν. Ένα μεγάλο μέρος των Ελληνοποντίων εξόντωσε το σταλινικό καθεστώς, με τις εκτοπίσεις στη Σιβηρία. Ανάμεσα τους πνευματικοί άνθρωποι , που τους εξαφάνισαν οι σταλινικοί στα στρατόπεδα της Σιβηρίας.
Οι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης προέρχονταν κυρίως από τον μικρασιατικό Πόντο, απ’ όπου κατέφυγαν στα ρωσικά εδάφη σε διάφορες χρονικές περιόδους, μετά από τους τούρκικους διωγμούς, που εντείνονταν κατά τις ελληνοτουρκικές και τις Ρωσοτουρκικές συγκρούσεις, όπως η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1897, η αποχώρηση των Ρώσων από τον Πόντο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 κ.α.
Ορισμένες περιοχές όπου έζησαν οι Ελληνοπόντιοι ήταν η νότια Ρωσία, η Ουκρανία, η Γεωργία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, η Οσσετία, το Καζακστάν(κατά την σταλινική περίοδο) η Τασκένδη κ.τ.λ. Νεώτερος επαναπατρισμός στις μέρες μας της 3ης γενιάς είναι το 1993 από Ρωσία.
ΧΡΟΝΙΚΟ
1918-1922: Επέλαση του τουρκικού στρατού στις περιοχές του Πόντου. Οι Έλληνες οδηγούνται σε μαζική έξοδο προς τον Καύκασο και τη Ρωσία. Πρωτοστατούν Μουσταφά Κεμάλ πασά (Ατατούρκ)με τον λαζό σφαγέα Τοπάλ Οσμάν.
1937: Ο Στάλιν κλείνει τα ελληνικά σχολεία, εφημερίδες κλπ. επιβάλλοντας καθεστώς τρόμου.
1949: Η ελληνική κοινότητα της Αμπχαζίας εξορίζεται εξ ολοκλήρου -μέσα σε ελάχιστες ώρες- στο Καζακστάν.
1956: Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν, επιτρέπεται στους Έλληνες να γυρίσουν στις περιοχές από τις οποίες είχαν εκτοπιστεί. Όσοι επιστρέφουν στην Αμπχαζία βρίσκουν μέσα στα σπίτια τους Γεωργιανούς και Ρώσους «εποίκους».
1991: Πτώση της σοβιετικής ένωσης και άνοδος του εθνικιστή Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια στην εξουσία της Γεωργίας. Αναζωπύρωση των εθνοτικών συγκρούσεων.
Ιούνιος 1992: Ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Γεωργίας-Νότιας Οσετίας και Γεωργίας-Αμπχαζίας. Ανατροπή του Γκαμσαχούρντια στην Τιφλίδα και άνοδος του Εντουαρντ Σεβαρντνάντζε στην προεδρία.
Το Σοχούμ πολιορκείται από τους Γεωργιανούς και οι Έλληνες Πόντιοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Αύγουστος 1993: Η ελληνική κυβέρνηση στέλνει το πλοίο Viscountess για την εκκένωση των Ελλήνων. Ο καθένας από τους 1.013 πρόσφυγες που επιβιβάζεται στο πλοίο δεν μπορεί να φέρει αποσκευές άνω των 100 κιλών. Πάρα πολλοί έμειναν πίσω.
Σεπτέμβριος 1993: Οι αμπχάζιοι κερδίζουν τον πόλεμο.
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ
Η επί αιώνων Πατρίδα των προγόνων μας έμελε να έχει ένα άδοξο τέλος με τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 και να μείνει στην ιστορία και στις μνήμες μας, σαν ΠΟΝΤΟΣ, ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Και έχοντας σαν ημέρα μνήμης την 19 ΜΑΙΟΥ 1919. Έτσι λοιπόν το σκληρό και μακρύ δρομολόΪ της ζωής, Τουρκία-Σοχούμ- Ελλάδα πήρε τέλος στις ανταλλαγές πληθυσμών του 1922—1925. Αφήνοντας πίσω πολλοί από αυτούς, γονείς, αδέλφια, συγγενείς, μοιρασμένοι στα δύο, με την ψυχή να μένη πίσω, μα και τον πόθο, να τους ωθεί μπροστά για μια ελεύθερη και καλύτερη ζωή.
Μια μέρα από τους τελευταίους επαναπατρισθέντες του 1925 πήραν το καράβι που τους έστειλε η Μάννα Πατρίδα για να βρεθούν στην αγκαλιά της φτωχοί και κουρελήδες, μα ελεύθεροι και δυνατοί να ξαναρχίσουν από την αρχή το χτίσιμο μιας καινούργιας ζωής ,απαλλαγμένης από τα κατάλοιπα της προηγούμενης ζωής, αλλά και συνειδητοποιημένοι να δουλέψουν για να φτιάξουν την ρημαγμένη οικονομία της Πατρίδας τους.
Μα που να το φανταστούν ; αποβίβαση, τέλος ταξιδιού στο Καραμπουρνάκι, Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη. Στην αρχή έμεναν σε παράγκες, στην τούμπα Θεσσαλονίκης όμως η μάστιγα της εποχής, η ελονοσία, οι ψείρες, ο τύφος, η πείνα, δεν τους αφήνει να ριζώσουν, διασπώνται και αναζητούν νέα μέρη προς εγκατάσταση ανάλογα με τα κλιματολογικά χαρακτηριστικά της πατρίδας που άφησαν.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ (Ας μην ξεχνάμε )
Έτσι μετά από περιπλάνηση σε διάφορα μέρη όπως , Κιλκίς, Ασπροβάλτα, λόγω συνθηκών δεν μπορούν να μείνουν και τελειώνουν το ταξίδι του “Οδυσσέα” βρίσκοντας ένα ορεινό μέρος για να πάρουν καθαρό οξυγόνο μακριά από έλη της περιοχής.
Στην αρχή μένουν απέναντι από το ποτάμι στο ύψωμα σε σκηνές που τους έδωσε το Κράτος ανοίγοντας το μέρος με κασμάδες μα γρήγορα καταλαβαίνουν πως ο χώρος δεν είναι λειτουργικός , δεν έχει χώρο για επέκταση, αλλά και η μεγάλη ποσότητα νερού που κατέβαζε τότε το ποτάμι, τους αναγκάζει να μετεγκατασταθούν στην από εδώ πλευρά του ποταμού που την ονόμασαν Εύγερι(στα τούρκικα σημαίνει αυλή σπιτιού)και μέχρι σήμερα έτσι ονομάζετε.
Μα και πάλι δεν μπόρεσαν να ζήσουν εκεί διότι ο χώρος ήταν μικρός για ανάπτυξη. Έτσι η εγκατάσταση γίνετε στο μέρος αυτό που είναι σήμερα και με τριάντα δύο οικογένειες ξεκινά το στήσιμο του Χωριού που το ονομάζουν ΒΑΜΒΑΚΙΑ.(ακούοντας ιστορίες των μεγάλων ,γράφω πως το όνομα το πήρε διότι υπήρχε ένα μονοπάτι στο μέρος αυτό που το περνούσαν Χαλκιδικιώτες με τα Μουλάρια τους , πηγαίνοντας προς Νιγρίτα κάνοντας εμπόριο. Στο μέρος αυτό υπήρχε ένα άνοιγμα και μια ρίζα από βαμβάκι που για άγνωστο λόγο φύτρωσε εκεί, οπότε ήταν το σημείο συνάντησης για να συνεχίσουν το ταξίδι προς Νιγρίτα.)
Έτσι λοιπόν πήρε το ωραίο όνομα ΒΑΜΒΑΚΙΑ και ας μην φυτεύτηκε ποτέ σαν καλλιέργεια ούτε μια βαμβακιά.
Με πολύ κόπο και δυσκολίες ξεχέρσωσαν τα βουνά χωρίς μηχανήματα και με μόνη βοήθεια τα χέρια τους , κάνοντας τα άγονα μέρη γόνιμη γη, για να την σπείρουν και να θρέψουν τα παιδιά τους.
Πάλεψαν παλικαρίσια με την φύση, γιατί ήξεραν πως η ζωή τους είναι μονόδρομος ,και η μόνη βοήθεια ήταν ο Θεός και τα χέρια τους, γι΄αυτό και όταν είχε ξηρασία εναπόθεταν τις ελπίδες τους στον Θεό κάνοντας του λιτανείες περιμένοντας να τους στείλει βροχή για τα σπαρτά τους.
Κάνοντας την σκέψη μου γραπτό ρωτώ τον εαυτό μου, αλήθεια, τι κάναμε εμείς για αυτούς τους ανθρώπους; μα φυσικά και δεν μας ζήτησαν τίποτε. Μα αν μπορούσαν; Ίσως ζητούσαν να μιλάμε γι΄ αυτούς στα παιδιά μας, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής, αγάπης και σεβασμού σε αυτούς που έγιναν γέφυρα για να περάσουμε εμείς σε ποιο ήρεμες εποχές και να ζούμε καλύτερες ημέρες.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
Σύζυγος: Σοφία
Τέκνα: 4 (Θεοχάρης – Θεόδωρος – Ηρακλής – Ρένα)
ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
Σύζυγος: Ειρήνη
Τέκνα: 4 (Μαρίκα – Πολυξένη – Μαρίνα – Γεωργία)
ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ
Σύζυγος: Ελισάβετ
Τέκνα: 5 (Αθανάσιος – Νικόλαος – Δημήτριος – Θεόδωρος – Ανδρέας)
ΓΙΑΜΟΥΡΙΔΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Σύζυγος: ΧΗΡΟΣ
Τέκνα: 1 (Σοφία)
ΓΙΑΜΟΥΡΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σύζυγος: Ευθυμία (Τέκνο Ευθυμίας: 1 Πολυξένη)
Τέκνα κοινά: 4 (Νίκος – Ασημένια – Χρήστος – Αγάπη)
ΓΙΑΜΟΥΡΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Σύζυγος: Ευδοκία
Τέκνα: 4 (Θεόδωρος – Ευθαλία –Τασούλα – Χρυσούλα)
ΓΙΑΜΟΥΡΙΔΗΣ ΙΣΑΑΚ
Σύζυγος: Μαρία
Τέκνα: 5 (Κώστας – Ελένη – Εύα – Ιορδάνης – Κατίνα)
ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Σύζυγος: Μαρία
Τέκνα: 4 (Γιώργος – Αλέξανδρος – Αναστασία – Πολυξένη)
ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Σύζυγος: Αναστασία
Τέκνα: 3 (Θανάσης – Παναγιώτης – Γιάννης)
ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σύζυγος: Αναστασία
Τέκνα: 7 (Σάββας – Λάζαρος – Σταυρούλα –Γιώργος – Ευρώπη – Ματθαίος – Πηνελόπη)
ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σύζυγος: Αναστασία
Τέκνα: 5 (Ανδρέας – Σοφία –Χρήστος – Δέσποινα – Ελένη)
ΚΟΤΖΑΜΑΝΙΔΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ
Σύζυγος: Κυριακή
Τέκνα: 7 (Θεόδωρος – Όλγα –Σοφία – Δημήτριος – Μαρία – Ζαχαρίας – Κωνσταντίνος)
ΚΟΡΑΣΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ
Σύζυγος: Φυρέγκη
Τέκνα: 3 (Αγγελική – Δέσποινα – Μαρία)
ΤΟΥΡΚΑΪΔΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ
Σύζυγος: χήρα
Τέκνα: 4 (Ιωαννίδης Ιωάννης – Αναστασιάδης Χαράλαμπος – Τουρκαϊδου Αντιγόνη – Τουρκαϊδου Ευανθία)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Σύζυγος: Ευμορφία
Τέκνα: 4 (Πρόδρομος – Ευαγγελία – Οδυσσέας – Ελευθερία)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΑΒΡΑΑΜ
Σύζυγος: Αναστασία
Τέκνα: 4 (Απόστολος – Μελανία – Θεοδώρα – Δέσποινα)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Σύζυγος: Δέσποινα
Τέκνα: 4 (Κοινά τέκνα 3 Αριστείδης – Μαρία – Θωμάς – Μαρία τέκνο δικό του)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ
Σύζυγος: Μαρία
Τέκνα: 8 (Γιώργος –Ελένη – Ιωάννης – Ευτυχία – Δέσποινα – Τηλέμαχος – Νίκος – Λεωνίδας)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΘΩΜΑΣ
Σύζυγος: Παρθένα
Τέκνα: 4 (Σταυρούλα – Δημήτριος – Σοφοκλής – Ηλίας)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Σύζυγος: Δέσποινα
Τέκνα: 5 (Χρήστος –Ιάκωβος – Ευχαρία – Κώστας – Παρθένα – Μαρία)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
Σύζυγος: Ελένη
Τέκνα: 7 (Κώστας – Παντελής – Δημήτριος – Θεοφάνης – Ιωάννης – Ελπίδα – Γεσθημανή)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
1η Σύζυγος: Ερασμία
Τέκνα: 5 (Γιώργος – Βασίλειος – Αγγελική – Μαρία – Κώστας)
2η Σύζυγος: Αθηνά (Τέκνο Αθηνάς: 1 Πέτρος)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Σύζυγος: Αγγελική
Τέκνα: —-
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΣΑΜΨΩΝ του Στεφάνου
Σύζυγος: Μαρία
Τέκνα: 4 (Όλγα – Κυριακή – Αναστασία – Περσεφόνη)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Σύζυγος: Σοφία
Τέκνα: 10 (Γιάννης –Σαμψών –Χαρίκλεια –Ευδοκία –Ελισάβετ –Ελένη – Βασιλεία – Πολύκαρπος – Χρυσούλα – Κώστας) (Η Χαρίκλεια πήγε παντρεμένη κατευθείαν στην Ξάνθη με τον ΒΡΟΧΙΑΔΗ ΜΑΤΘΑΙΟ)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Σταύρου
Σύζυγος: Μαρία
Τέκνα: 5 (Καλλιόπη – Χρήστος – Ελένη – Σταύρος – Ευαγγελία)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
Σύζυγος: Ελένη
Τέκνα: 3 (Ευμορφία – Παρθένα – Πολύκαρπος)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΙΣΑΑΚ
Σύζυγος: Ελισάβετ
Τέκνα: 8 (Κώστας – Μαρία – Ξενοφώντας – Παύλος – Θεόδωρος – Λουκάς – Λεμονιά – Μανώλης)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ
Σύζυγος: Xήρα
Τέκνα: 2 (Βενιζέλος – Γεώργιος)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΟΥ ΣΙΜΕΛΑ
Σύζυγος: Xήρα
Τέκνα: 3 (Σωκράτης – Αλέξανδρος – Ζαχαρίας)
ΣΕΜΕΡΤΖΙΔΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
Σύζυγος: Ουρανία
Τέκνα: 5 (Γιώργος – Θωμάς – Μιλτιάδης – Σταματία – Μελπομένη)
ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΟΣ
Σύζυγος: Σόνα
Τέκνα: 2 (Ελένη – Λαμπρινή)
Τα τονισμένα ονόματα των συζύγων και των παιδιών ήρθαν μαζί τους.
Στο σύνολο ήρθαν 104 άτομα.
Πολλοί με το επίθετο Σεμερτζίδη δεν ήταν συγγενείς με τους άλλους, είναι απλός συνωνυμία.
Η εργασία αυτή έγινε με μεγάλο κόπο, και η αναζήτηση έγινε δυσκολότερη, εφ ‘όσον δεν υπάρχουν άνθρωποι της πρώτης γενιάς, γι΄αυτό αν έγιναν κάποια ελάχιστα λάθη ζητώ συγνώμη.
Ο υπογράφων όλα τα ανωτέρω.
Ασλανίδης Ανδρέας
Site: bambakia.gr
